فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ

چون امام على عليه السّلام همسرش زهرا عليهاالسّلام را در دل شب دفن كرد، بر لب قبر ايستاد و اشعارى را انشا كرد كه ترجمه آن چنين است :

1 در هر اجتماعى ، سرانجام هر دوستى جدايى خواهد بود.

2 از دست دادن فاطمه زهرا عليهاالسّلام بعد پيامبر، دليلى است كه دوستى دايمى نخواهد شد.

و باز نقل شده كه بعد از وفات زهرا عليهاالسّلام على عليه السّلام اين اشعار را انشا كرد:

1 نفسم با ناله هايش حبس شده؛ اى كاش نفسم با ناله ها خارج مى شد!

2 بعد از زهرا عليهاالسّلام خيرى در زندگانى دنيا نيست؛ گريه‌ام براى اين است كه زندگى دنيا طول بكشد.

بحارالانوار، ج 43، ص 213